je ogen kijken weg,je doet alsof je hoort wat ik zeg,maar in gedachte lijk je heel ver weg,
je dagelijkse levensloop is niets meer dan een routine,2 levens zo verschillende,maar de gevoelens misschien dieper dan gebleken,2 levens zo verschillend uit elkaar gegroeidin de tijd die is versteken,
je ogen kijken steeds maar weg als iki iets persoonlijk zeg,te dicht bij komen,afscheid genomen,
de tijd allang vergaan dat wij samen hebben bestaan,
hjet is niet dat ik verlang naar het verleden,het is het missen van de minuten,ueren of dagen dat wij elkaar aanbeden,
die dag voelde alsof je me zo liet gaan alsof het niet waard was waarvoor wij streden je praten met me over toekomst maar ik was het verleden,
zoveel dagen al vergaan,zoveel dingen al gedaan,maar stiekem blijf je altijd in mn hartje bestaan,ben ik bij het afscheid nooit helemaal weg gegaan,
ik moest wennen aan alleen zijn,
ik moets wennen aan jou missen,
ik moets leven met die pijn ,
ik moets wennen aan loslaten,
en alhoewel ik dat heb gedaan herinner ik me soms nog hoe dicht bij wij bij elkaar zaten,
een jongen met 2 levens 2 indentieteids gegevens,
door al je pijn altijd recht op blijven staan, ik vraag me af wat je voelde de dag dat je mij liet gaan...