Ik sloeg haar
Zo hard ik kon
Mijn geliefde, mijn adem
Zo hard, tot de morgen ochtend zon
Een bewusteloos lichaam, hangend half op de stoel
Het deed me zoveel pijn
Had ik het maar kunnen zijn
Dan voelde ik tenminste niets
Haar tatoeage in haar nek
Een zwaard van kracht
Machteloos ging ik door
Zoals ik haar altijd streelde sloeg ik haar op elke plek
Zo stil het was
Langzaam gaat hij in de verte verloren
De stilte na een storm
Waarna ik haar stem nooit meer zal horen
Weggerend zo hard ik kon
Een benauwde bevrijding
Weg wilde ik niet
Ik moest voordat het weer begon
Een laatste herinnering
Die vergeet je nooit
Hoe mooi hij had moeten zijn
Maar hij deed me alleen maar pijn
Kwam ik haar maar weer eens tegen
Zoals we elkaar hadden ontmoet
Schuilend onder de afdakjes in de stromende regen
Zodat we opnieuw elkaars liefde kunnen geven
Dat we niet op de verkeerde plek waren
Op het verkeerde tijdstip
Maar samen doorgaan, samen blijven leven