Geen weg terug..
Op mijn eigen pad des levens
ben ik mezelf dikwijls verloren
Hield het tempo niet meer bij
verdwaalde in mijn eigen sporen
Huilde tranen van eenzaamheid
niemand pakte ooit mijn hand
Moest mijn eigen weg maar banen
eindigde doorgaans langs de kant
Donker schaduwde mijn zicht
maar hoop hield me op de been
Tot vermoeidheid overheersde
en ook het laatste licht verdween
Langzaam vervagend in alle stilte
huil ik mijn laatste wanhoopstraan
Wetend dat ik al veel te veel jaren
het verkeerde leven heb ondergaan
Reacties op dit gedicht
| kikitjah: | Zondag, maart 27, 2005 23:38 |
| mooi gedaan,pakt je echt vast zo'n gedicht!! | |
| lauwietjuuh: | Zondag, maart 27, 2005 23:31 |
| heel mooi...komt echt van binnen uit. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Manja Moraal | 
|
|
| Gecontroleerd door: fox_bert | ||
| Gepubliceerd op: 27 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||