Teared Out: | Dinsdag, maart 29, 2005 08:56 |
Ik kan het niet meer. Deze hoop deed, jammer genoeg, niet leven.. ooit hoopte ik dat je m’n ogen zou kunnen lezen verlangens naar jou breken de warmte verscheuren zekerheid het ruisen van de bomen de koude, kille wind en ik Als je weggaat neem je alles mee behalve de stilte Vind ik toch niet zo heel erg geslaagd geloof ik.. ;) Hebben ze gewoon bij jou afgekeken ;) |
|
Fri..: | Maandag, maart 28, 2005 21:38 |
Ghehe deze ook al op z'n kop:P | |
Butterfly: | Maandag, maart 28, 2005 21:01 |
Deze zou je op de kop moeten zetten, de strofe's andersom, dattis ook mooi! Knuffs |
|
sergev2005: | Maandag, maart 28, 2005 20:45 |
Ja... zeer mooie verwoording (vooral de eerste strofe) van een gevoel waar iedereen steeds weer mee geconfronteerd kan worden. Voelde dit gedicht zeer met je mee. Als het geen fictie is, sterkte. Liefs, Serge |
|
Fri..: | Maandag, maart 28, 2005 20:34 |
:( Zo verdrietig, zo eenzaam, is wat er spreekt door dit gedichtje. ( Wat wens ik zulke mooie reactie's te kunnen geven als jou) Pak mijn hand, en samen vullen we de stilte zal de wind stoppen voor ons en een zwoel briesje worden, en de warmte wederkeren, nieuwe hoop inblazen. We kunnen het samen wel ( ofzo:$ hoop ik ) Troostknuff en Kusje Frida |
|
Auteur: Sugared_Placebo | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 28 maart 2005 | ||
Thema's: |