manenzang
zoals de maan mijn oog betraant
zo keek ik nooit naar jou
verwonderd dat ze mij beschijnt
'k wou altijd meer, mijn vrouw.
zoals de maan zich 's nachts de zon waant
met licht dat hij nooit vatten zal
ik reflecteer volmaakt, ook ik vat nooit.
verwijt de zon, die mij verblindt
'k zag niet wat jou verbond
het vliegen zoals icarus
de hoop op vaste grond.
zolang de maan zich van de zon houdt
mag hij in de nacht jouw oog betranen
ik, verduistering, heb jou in zwart getooid.
je straalt
gekroond in zijn corona.
zo keek ik nooit naar jou
verwonderd dat ze mij beschijnt
'k wou altijd meer, mijn vrouw.
zoals de maan zich 's nachts de zon waant
met licht dat hij nooit vatten zal
ik reflecteer volmaakt, ook ik vat nooit.
verwijt de zon, die mij verblindt
'k zag niet wat jou verbond
het vliegen zoals icarus
de hoop op vaste grond.
zolang de maan zich van de zon houdt
mag hij in de nacht jouw oog betranen
ik, verduistering, heb jou in zwart getooid.
je straalt
gekroond in zijn corona.
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Woensdag, maart 30, 2005 09:37 |
| Heerlijk (ondanks de thema's) gedicht dit. Beeldend mooi. Liefs / sunset |
|
| durango: | Woensdag, maart 30, 2005 09:23 |
| zolang de maan zich van de zon houdt mag hij 's nachts tranen in je oog ik, verduistering, heb jou in zwart getooid. je straalt zijn corona als je kroon. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: durango | 
|
|
| Gecontroleerd door: jo | ||
| Gepubliceerd op: 30 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||