Het knaagt
Een druppel rolt van haar wang
Het knaagt
aan mijn botten
aan mijn geweten
Het schraapt
met scherpe nagels
alsof het wil vergeten
Rode striemen
op roze vlees
Sporen van verdriet
Toen ze boven de pijn uit rees
Besmeurd met donker bloed
valt het mes op de kille grond
een schrijnende herinnering
waar eens warmte bestond
De pijn o zo zoet
werd door de mens geroken
En heeft zichzelf zonder genade
alweer in de rug gestoken
In het donker ongezien
in stilte ongehoord
voor altijd alleen
nam zij ongestoord
het onwrikbare besluit
alles op te geven
en voor altijd
in herinnering
voort te leven
Reacties op dit gedicht
| Blue Angel: | Donderdag, april 14, 2005 14:26 |
| Echt mooi... raakt heel diep! Liefs |
|
| SuperKomet: | Vrijdag, april 08, 2005 00:39 |
| Sterk gewoonweg. Treffend. Echt, wow. Het spijt me, maar ik kan even geen betere woorden bedenken. Laat mijn zwijgen spreken ... | |
| sunset: | Woensdag, maart 30, 2005 10:45 |
| Wohw. Rakend, voelbaar. Liefs (en knuf0 / sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: milamber |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 30 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||