Zeven maanden vol trots zwanger,
een mooie ronde dikke buik.
Warmte en liefde in overvloed,
Volop beweging binnen in mijn lichaam.

Plots de stilte,die maakt me steeds banger,
net alsof ik op de rand van de kou sta en duik.
Ik weet niet wat ik denken moet,
Dan plots voel ik me eenzaam.

Controlles wijzen uit dat ze niet meer leeft,
Ze is gestik en heeft haar laatste adem uitgeblazen.
De artsen besluiten haar te halen,
Onmacht slaat me toe.

De kilte die het me geeft,
De pijn en het verlies blijft me verbazen.
Ik begin te huilen en ontzettend te balen,
Door de leegte kan ik niet verder,ik ben moe.

Nachten wakker en intense kou,
Moe van het huilen en van het gegis.
Hoe moet ik dit verwerken,
En hoe verdragen mensen dit soort pijn.

Zou ze weten dat ik van haar hou,
Zou ze weten dat ik haar mis.
Zou ze het merken,
En zo ja zou het voor haar hetzelfde zijn.

Meisje, mamma wil je iets zeggen,
Mamma wil dat je gelukkig bent.
Mamma mist je enorm,
Ik blijf aan je denken.

Ik hoop dat ze je,waar je ook bent,in de watten leggen,
en dat ze je kennen zoals ik je heb gekent.
Zonder jouw heeft mijn leven geen vorm,
en laat ze je niet krenken.

Rust in vrede poppetje pappa en mamma zullen er altijd voor je zijn.