heuvel
heuvel
Ik ren de heuvel op
Ben buiten adem
Enkel en alleen
Om een glimp van jou
Op te vangen
Zweetdruppeltjes
Parelen op mijn hoofd
Armen hangen
Langs mijn lijf
Voel zoveel verlangen
Ik staar naar de horizon
Zie vaag jouw contouren
Kan niet geloven
Dat je gaat
Dat je mij verlaat
Zal ik roepen
Gillen dat ik spijt heb
Niets van dit alles
Ik draai me om
En wandel de heuvel af
Lia
Reacties op dit gedicht
| waterziel: | Zondag, oktober 30, 2005 23:14 |
| prachtig, ik begrijp hoe je je voelt! dat je zo je moeite voor iets doet en dan is het er niet meer.... |
|
| sunset: | Donderdag, maart 31, 2005 19:50 |
| Prachtig beeldend ondanks de fictie. Heel voelbare verwoording. Liefs / sunset |
|
| Rien de Heer: | Donderdag, maart 31, 2005 17:22 |
| Ach ach ...acht wat een fictieve ellende. Groetjes, Rien. |
|
| *Lind@*: | Donderdag, maart 31, 2005 10:31 |
| Je hebt je hier wel goed in kunnen leven zeg! Als ik dit soort fictieve gedichten maak dan probeer ik me weer zo te voelen zoals ik 2x gedumpt ben en dat helpt meestal wel! Liefs Linda |
|
| Raira (Ria): | Donderdag, maart 31, 2005 09:44 |
| pffffffff doe je fictieve mond open joh... knuffffff |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Lia van der Fluit | 
|
|
| Gecontroleerd door: Pieps | ||
| Gepubliceerd op: 31 maart 2005 | ||
| Thema's: | ||