Onnoemelijk Verdriet
Met een lege blijk
Kijk je mij aan
Ik zou je mijn hand willen reiken
Waarom laat je mij niet begaan
Ogen vol van het verleden
Zijn te lezen
Tot in het diepste van jouw ziel
Laat me helpen
Je kan het niet alleen
Laat me jouw hart doorboren
Afbrokkelend het steen
Laat me het met je delen
Jouw onnoemelijk verdriet
Als je ooit mijn hand nodig hebt
Aarzel dan niet
Kijk je mij aan
Ik zou je mijn hand willen reiken
Waarom laat je mij niet begaan
Ogen vol van het verleden
Zijn te lezen
Tot in het diepste van jouw ziel
Laat me helpen
Je kan het niet alleen
Laat me jouw hart doorboren
Afbrokkelend het steen
Laat me het met je delen
Jouw onnoemelijk verdriet
Als je ooit mijn hand nodig hebt
Aarzel dan niet
Reacties op dit gedicht
| iris ringoir: | Dinsdag, november 27, 2001 16:27 |
| wat een heel erg mooi gedicht!! liefs iris |
|
| mini: | Maandag, augustus 13, 2001 15:18 |
| In een woord: schitterend! Je bent een ware vriend, waar geen woorden voor genoeg zijn! | |
Over dit gedicht
| Auteur: PatriciadP | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 12 augustus 2001 | ||
| Thema's: | ||