MET DE RUG...ZONDER MUUR
MET DE RUG…ZONDER MUUR
Mijn hoofd is vol.
Ik zie geen gat meer in dit leven.
Het wordt me veel te veel.
Moe, te veel, te moe.
De troep gaat mij voorbij.
Ben nooit meer blij.
Geluk heeft mij verlaten.
Niemand heeft iets in de gaten.
Mijn hart is leeg gelopen, leeg.
Mijn hoofd is vol.
Op school ben ik gewoon.
Nee, niemand vindt mij iets bijzonders.
Een beetje stilletjes, een beetje raar.
Vriendinnen, ja, normaal, een paar.
Maar wat stelt dat dan voor?
Je praat met ze, maar zeggen,
"echt" iets zeggen, doe je nooit.
Mijn hart is koud, steenkoud.
Mijn hoofd is vol.
Iets zeggen, deed ik tegen hem.
Hij voelde, zag, hetzelfde.
Trachtte mij, zijn uitweg te vertellen.
Probeerde toen zijn einde te versnellen.
Ik zag zijn ziel op tijd.
Later zag, en hoorde ik zijn spijt.
Mijn hart, voor hem, deed het verkeerd.
Mijn hoofd is vol.
Ik kan er niet meer tegen.
Het schuldgevoel spookt
altijd door mijn lijf.
Ontsnappen kan het niet.
Ben ik te klein om zo te leven?
Moet ik nog groeien, soms, misschien?
Mijn hoofd, niks kan erbij.
Mijn hersens zijn al uitgeloot.
Kom helpen,
help me groeien.
Snel… zo'n pijn.
Mijn hart is bijna dood.
Mijn hoofd is vol.
Ik zie geen gat meer in dit leven.
Het wordt me veel te veel.
Moe, te veel, te moe.
De troep gaat mij voorbij.
Ben nooit meer blij.
Geluk heeft mij verlaten.
Niemand heeft iets in de gaten.
Mijn hart is leeg gelopen, leeg.
Mijn hoofd is vol.
Op school ben ik gewoon.
Nee, niemand vindt mij iets bijzonders.
Een beetje stilletjes, een beetje raar.
Vriendinnen, ja, normaal, een paar.
Maar wat stelt dat dan voor?
Je praat met ze, maar zeggen,
"echt" iets zeggen, doe je nooit.
Mijn hart is koud, steenkoud.
Mijn hoofd is vol.
Iets zeggen, deed ik tegen hem.
Hij voelde, zag, hetzelfde.
Trachtte mij, zijn uitweg te vertellen.
Probeerde toen zijn einde te versnellen.
Ik zag zijn ziel op tijd.
Later zag, en hoorde ik zijn spijt.
Mijn hart, voor hem, deed het verkeerd.
Mijn hoofd is vol.
Ik kan er niet meer tegen.
Het schuldgevoel spookt
altijd door mijn lijf.
Ontsnappen kan het niet.
Ben ik te klein om zo te leven?
Moet ik nog groeien, soms, misschien?
Mijn hoofd, niks kan erbij.
Mijn hersens zijn al uitgeloot.
Kom helpen,
help me groeien.
Snel… zo'n pijn.
Mijn hart is bijna dood.
Reacties op dit gedicht
| car: | Woensdag, oktober 04, 2000 09:12 |
| slechts een traan. verraad de emotie die dit gedicht opwekt.......... | |
| arie: | Woensdag, september 13, 2000 15:08 |
| Wil, Een mens, een eigenzinnig wezen. Denkt aan zichzelf, bekommerd zich soms om naasten. Maar verder is het alleen maar haasten. Onthaasten, is een soort bekeren zodat je de tijd neemt om ook een kind zijn weg in deze wereld te leren. Pas dan, als je dat lukt. Ben je volwaardig als mens. Jij bent gelukkig haar vangnet hebt haar vertrouwen. Doe zo voort, blijf haar behoeden tegen een slecht wereld. Groeten Arie |
|
| wil: | Zaterdag, juni 24, 2000 14:28 |
| dit gedicht is geschreven voor en met een scheet van een kind dat het af en toe helemaal niet meer ziet zitten.Niet wwet waar zij aan toe is, waar ze heen gaat, wat er van haar verlangt wordt. gewoon de weg kwijt is. Ouders en opvoeders geven vaak te weinig. Zij teveel met zichzelf bezig. ieder heeft natuurlijk zijn rechten, maar kinderen gaan altijd voor... | |
Over dit gedicht
| Auteur: Wil | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 01 januari 1970 | ||
| Thema's: | ||