De arme rijke man...
‘Fluwelen juwelen en satijnen robijnen…’
Uit gonsgouden kelken drink ik chroomzilver.
Mijn geverniste geraniums gestorven geraffeld
en opgepoetst wederom. Ze vullen mijn bestaan.
Ik kleed mijn lichaam gebronsd en met parels
als knopen. Mijn glorie zal nimmer vergaan.
Uit doffe villa’s stem ik glimmende paleizen.
De lompe leken onder ons één van de vele deuren wijzend.
Deze entourage van vernuft en welzijn is immers
alleen voor de wijzen. Zij, stelen het mals uit kaviaar
Wij, het leven doorproeft en doorstaan als winners.
-Flitste er mij net iets voorbij?
Was het fonkelend, glinsterend misschien? Iets waardevols.
Een stem pleit mijn twijfels in vrijheid gedraald en zegt: “Zoek maar!”
Is het dan toch het schuldgevoel van rijkdom dat mij overmeestert?
“Welnee,” bedenk ik mezelf, en bodem nog maar een Sambuca!-
Domweg doorgaan, ik zal lachen om elke grap, de toekomst en
de volgende stap. Er zal nooit iets zijn wat mij zorgen baart.
De maan lacht me toe, het geluk slijpt mijn aderen gezoet.
Ook de sproeten van dageraad als spikkels op knikkers tonen mij affectie
En de sterren knipperen hun ogen voor mijn schatten met volle moed.
Ter voorbeeld; een koperen schaal is een voortreffelijke discus sierend.
Een welvaartssymbool die voorbij de verbeelding spreekt, nooit
discussiërend. Zulks verfraai en graai ik, vergrijp mij aan het lustprieel van statusverrijking. Om de rijke te verstarren en de povere te porren
in algemene verademende vergapen ambities, en elan.
Maar…op een dag wanneer de stem niet meer te verdrinken is,
zal ik degene zijn die gorgelt, geen drank maar bloed.
Dan, als alle waarde van bezittingen mij ontvallen,
zal ik glorieus en met trots sterven,
zodanig met in mijn teinthart
geboorde diamantenscherven.
Maar…wacht nog heel even.
Want tot het zover is,
smul van het leven!
Uit gonsgouden kelken drink ik chroomzilver.
Mijn geverniste geraniums gestorven geraffeld
en opgepoetst wederom. Ze vullen mijn bestaan.
Ik kleed mijn lichaam gebronsd en met parels
als knopen. Mijn glorie zal nimmer vergaan.
Uit doffe villa’s stem ik glimmende paleizen.
De lompe leken onder ons één van de vele deuren wijzend.
Deze entourage van vernuft en welzijn is immers
alleen voor de wijzen. Zij, stelen het mals uit kaviaar
Wij, het leven doorproeft en doorstaan als winners.
-Flitste er mij net iets voorbij?
Was het fonkelend, glinsterend misschien? Iets waardevols.
Een stem pleit mijn twijfels in vrijheid gedraald en zegt: “Zoek maar!”
Is het dan toch het schuldgevoel van rijkdom dat mij overmeestert?
“Welnee,” bedenk ik mezelf, en bodem nog maar een Sambuca!-
Domweg doorgaan, ik zal lachen om elke grap, de toekomst en
de volgende stap. Er zal nooit iets zijn wat mij zorgen baart.
De maan lacht me toe, het geluk slijpt mijn aderen gezoet.
Ook de sproeten van dageraad als spikkels op knikkers tonen mij affectie
En de sterren knipperen hun ogen voor mijn schatten met volle moed.
Ter voorbeeld; een koperen schaal is een voortreffelijke discus sierend.
Een welvaartssymbool die voorbij de verbeelding spreekt, nooit
discussiërend. Zulks verfraai en graai ik, vergrijp mij aan het lustprieel van statusverrijking. Om de rijke te verstarren en de povere te porren
in algemene verademende vergapen ambities, en elan.
Maar…op een dag wanneer de stem niet meer te verdrinken is,
zal ik degene zijn die gorgelt, geen drank maar bloed.
Dan, als alle waarde van bezittingen mij ontvallen,
zal ik glorieus en met trots sterven,
zodanig met in mijn teinthart
geboorde diamantenscherven.
Maar…wacht nog heel even.
Want tot het zover is,
smul van het leven!
Reacties op dit gedicht
| ExoticBlue: | Dinsdag, april 19, 2005 15:43 |
| Curacao:P |
|
| ExoticBlue: | Zaterdag, april 09, 2005 11:37 |
| Impressive, dat zeker. Jouw favoriete stijlfiguur, de alliteratie, gebruik je weer overvloedig! Toch vind ik sommige van die zinnen niet echt mooi omdat het geen goede zinnen zijn; 'geverniste geraniums gestorven geraffeld'??? Het is wel leuk verzonnen, maar it doesn't make sense.. Probeer dan tenminste nog een persoonvorm te gebruiken ipv 2 keer een voltooid deelwoord achter elkaar;) Je schept meestal een prachtig beeld met je gedachten, verder denkend dan de rest. To |
|
| Godsend: | Vrijdag, april 08, 2005 14:51 |
| ...schrijft een denker en denkt een schrijver: F.J. had het niet beter uit kunnen drukken! Alom bewondering voor je! Sterren knipperen met hun ogen... Geboorde diamantenscherven...bekkie valt open! Heb em nu al 5x gelezen...wordt zeeeeer stil... |
|
| Mathilde: | Donderdag, april 07, 2005 22:08 |
| poeh... knap gedaan, mooi om te lezen! xxx | |
| shelob: | Donderdag, april 07, 2005 21:41 |
| Indrukwekkend, Jolanda | |
| Kuijlemans F.: | Donderdag, april 07, 2005 19:10 |
| Persoonlijk vind ik dit een geweldig relaas aan woorden! Het is een stukje lezen, maar aldoende krijg je er veel voor terug. Ik geloof dat er in elke strofe wel 1 zin is die er uit springen, Zij, stelen het mals uit kaviaar Wij, het leven doorproeft en doorstaan Een stem pleit mijn twijfels Ook de sproeten van dageraad als spikkels op knikkers Om de rijke te verstarren en de povere te porren als alle waarde van bezittingen mij ontv |
|
| -Rosa-: | Donderdag, april 07, 2005 17:44 |
| Mooi geschreven. (En ook wel een leuk idee!) | |
Over dit gedicht
| Auteur: Godvader | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 07 april 2005 | ||
| Thema's: | ||