dagdroom
waar de doorgeschoten wilg
krampachtig, onbeheerst een tiental armen
naar de blauwe hemel reikt
de nog zeldzame kievit blijkbaar doelloos
over de velden fladdert
de zon met mij haar laatste warmte deelt
daar kan ik uren toeven en
wegmijmerend dromen
over de tijd dat jij er was mijn lief
je vastklampend aan mij en het leven
dat ons beiden bedroog
Reacties op dit gedicht
| Vervelende meid: | Vrijdag, april 08, 2005 10:52 |
| ... mooi..... | |
| psych: | Vrijdag, april 08, 2005 00:18 |
| een gedicht waarvan mijn droefheid huilt met tranen van begrip,,,liefs,,,elze,,, | |
Over dit gedicht
| Auteur: pramodah | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 07 april 2005 | ||
| Thema's: | ||