Het is zo moeilijk om door te blijven gaan,
om dag na dag er weer te staan.
Verdrukken van tranen begint zwaar door te wegen,
waarom houdt ik ze eigenlijk nog tegen.
Misschien durf ik het gewoon niet,
of wil ik het niet tonen dat verdriet.
Wordt het teveel dan huil ik wel bij anderen,
maar dan doe ik zo men best om weer in "de vrolijke" te veranderen.
Ik zou zo graag willen uitroepen dat het niet meer gaat,
ik blijf hopen dat die storm in mij wel voorbij gaat.
Maar met de dag neemt de onrust in mezelf toe,
Ik haat mezelf om wat ik men lichaam aandoe.
Waarom moet het allemaal zo gaan,
en wordt je verplicht verder te blijven gaan.
Waarom voel je zoveel pijn in je leven,
en waarom kan niemand een antwoord geven.