Ik zit in een hoekje...
mijn ogen zijn opgezwollen
ik zie haast niks
ik vraag aan mezelf : warom ben ik zo lelijk? warom haat iedereen me? warom knuffelt mama me nooit meer als vroeger?
Komt het omdat ik dom ben?
Ben ik slecht?
Wat anders, anders zou papa toch niet zo boos op mij zijn…
Ik hoor de voordeur open slaan
Ik hoor papa's voetstappen de trap op komen,
Ik hoor hem vloeken,
Ik hoor alles wat hij zegt :
HET IS ALLEMAAL JOU SCHULD
DOOR JOU IS MIJN HELE LEVEN ZO’N ROTZOOI
Zo is het elke avond... keer op keer
Hij stormt de kamer binnen waar ik diep ingedoken achter de deur verstopt zit.
Hij kijkt en begint harder te vloeken. Hij zegt dat alles mijn schuld is. Hij zegt dat zijn hele leven door mij zo is.
ik durf niks te zeggen...
alles wat ik zeg is fout. alles wat ik doe is fout
elke keer maar weer als ik iets zeg blijkt het fout te zijn
ik probeer zo diep mogelijk tegen de muur aan te kruipen.
Papa vloekt nog steeds
Ik wens dat ik helemaal blind was, maar het helpt niet, ik zie door mijn zwellingen heen zijn handen op mij af komen. Ik hoor mezelf iets zeggen, ik weet niet precies wat het is maar ik had het niet moeten doen.
Papa pakt me op en gooit me tegen de muur aan.
Ik lig op de grond, mijn botten gebroken.
Papa draait zich om. Ik hoor hem weer de voordeur uit gaan, ik hoor hem de auto instappen. De auto rijdt weg.
Plotseling voel ik niks meer, hoor ik niks meer, zie ik niks meer.
Zelf ben ik niks meer, ik ben maar een levenloos meisje van vier.
*zelf heb ik dit niet megemaakt, maar sommige kinderen wel*