Nieuwe wind.


               Wat is het toch heerlijk om iemand in je huis te tolereren;
               Vierde ontmoeting, nu vierde dag: Ik begin het elke dag
               leuker te vinden, als in mooier, beter en rustgevender...
               'Lijkt het je niet heerlijk om zo met zijn tweetjes samen te
               wonen? Mij lijkt het onoverkomelijk, welhaast, toch zeker,
               al met al.' De uurtjes "langs elkaar af" met afentoe een
               woordje hier en daar, beiden dingetjes doend, om beurten
               achter de computer (dit juist geschreven op de wc onderwijl
               jij naar een koninklijk huwelijk keek op de tv). De uurtjes
               dan bij elkaar weer dan, zittende, douchende, liggende,
               kijkende, etende, lievende. Gesprekjes hier en daar, en het
               houden elkaar vast. Wat kabbeld me het leven, toch een
               Hemels mooiig lied. Zit ik me toch ook eigenlijk, bij een
               engeltje te zijn, ben ik me toch eindelijk zo helemaal eens af.
               Gordijnen, bedden en een bank, verzengend halflicht grijpt
               naar mij. Buiten klinkt geluid, wij beiden grijpen onze handen
               maareens vast, dromen voluit, hebben geen klank zo zolledig
               als ons zijn, en vergrendelen onze huid, als gordijnen voor de
               dag, en die de tocht voorzichtig wuift, en die nog doller gonsdt
               dan open schuift.
               Mijn kleine pieker koningin, voert mij slaap en steelt mij zinnen.
               Begint rust in al te leggen, laait de stond van kil de ochtend, op
               tot fijn rondzwijmend stof, wadend door het ruim, en de lucht
               een bad worden, vol wit schuim, waarin ik weg zak,
               waarin ik weg zak...


('Kun jij op de gids kijken welke dag het vandaag is?'...:)
09'04'05.