- Kwijt -
Ik ben het kwijt
Het gevoel
verloren en vergeten
Uit bittere wanhoop
in diepe afgrond gesmeten
Het duister
te fel om te verdragen
beantwoord spinsels met vragen
heeft met kille zekerheid
de pen uit mijn hand geslagen
in sissende walmen het vuur gedoofd
en de nacht van zijn warmte beroofd
Wanneer vage schimmen
van grijs as in flarden mist
met enkel eenzame dans
alle vreugde hebben uitgewist
Ik in het donker van angst
mijn eigen ogen heb uitgestoken
de werkelijkheid tot waanbeeld afgebroken
en met gesnoerde mond
de woorden in stilte heb opgesloten
Zullen slechts de sterren nog schreien
van vermoeidheid en verdriet
Omdat in het duister
niemand de tranen nog ziet
Reacties op dit gedicht
| freakangel: | Dinsdag, april 12, 2005 12:59 |
| Inderdaad heftig, maar wel heel mooi... liefs freakangel |
|
| sunset: | Dinsdag, april 12, 2005 09:50 |
| Heftig dit. Liefs / sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: milamber |  
|
|
| Gecontroleerd door: fox_bert | ||
| Gepubliceerd op: 12 april 2005 | ||
| Thema's: | ||