Verdriet verdwijnt
Ik staar over het water
Dat eindeloos is en blijft
Maar onze liefde...
Nee, die was dat niet
Het was al tijden over
Maar je liet me niet met rust
Wanhoop stond in mijn ogen
En toch moest ik je laten gaan
Ik wilde in je armen vluchten
Of toch misschien weer niet
Angstaanjagend was dat beeld
Dat ik je nooit meer zou zien
Mijn ene helft zei 'ja'
Maar mijn betere helft zei 'nee'
Die tweede had gelijk
Ik hield niet meer van je
Mijn hart sprak toen de waarheid
En ik vond weer mijn rust terug
Nooit meer zal ik om je geven
Maar.. Daar kan ik niet meer om treuren
14 april 2005
Nienke
Reacties op dit gedicht
| Raira (Ria): | Donderdag, april 14, 2005 20:33 |
| En alleen als je je eigen gevoel volgt dan klopt alles en dat geeft rust prachtig verwoord liefs knuff Raira |
|
| MayadeBij: | Donderdag, april 14, 2005 20:09 |
| dat lijkt me helemaal geweldig (pomp jezelf in een infuus en neem me over - dacht ze opgewekt :) kus! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Nienke18 | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 14 april 2005 | ||
| Thema's: | ||