Het is raar,
hoe ik alles nog herinner
van ons eerste gesprek,
jij en ik, samen in je hut...

Ik vroeg je naam,
maar kreeg geen antwoord.
Ik zei mijn naam,
maar nog geen woord...

Toen vroeg ik je
of je je stem verloren had,
en haalde mijn hand tevoorschijn,
ik vertelde je dat daar je stem inzat...

Je antwoordde direct
en zei me dat het niet mogelijk was,
dat je je stem niet kan verliezen,
en toch had ik ze terug gevonden...

We hadden een heerlijke tijd samen,
we waren onafscheidelijk geworden,
tot die afschuwelijke dag,
de dag die ons voorgoed van elkaar scheidde...

Jij reed op je rode fiets,
ik op mijn blauwe,
jij reed vooraan,
terwijl ik je dienstbaar volgde...

Je riep me dat je even langs een vriendin ging,
dat je morgen wel iets van je ging laten weten
en sloeg linksaf,
al mijn gedachten vervaagden toen ik een akelig geluid hoorde...

Ik remde bruusk,
draaide me om,
en zag je rode fiets
helemaal geplooid op de stoep...

Zonder na te denken sprong ik van mijn fiets,
en snelde vlug naar de plaats
waar alle mensen paniekerig beefden,
daar lag je, doodstil, te baden in je eigen bloed...

Ik duwde alle onbekende personen van me af,
om zo dichter bij je te komen,
ik zag je bloed
en voelde je pijn...

Even later kwam de ambulance,
twee witte mannen stapten uit,
en snelden je te hulp,
ik bad om hulp...

Ik keek naar de mannen,
die alles voor je deden,
maar ze gaven de moed op,
het mocht niet baten...

Liesje, ik zal je nooit vergeten,
altijd blijf je in mijn gedachten,
drank is nooit goed,
en dit had de persoon in de wagen moeten weten...

------------------------------------------------------------

geschreven voor mijn beste vriendin die overreden werd door een dronken chauffeur in een vrachtwagen en haar niet 'gezien' had...

- 16 -