verscheurd en verdoofd
teveel geef je om me
zoveel dat het voor mij verstikkend is
je verwacht gespleten rotsen,
het wurgt me onverwacht
bloedend ren ik weg
strompelend schreeuw je me na
blijf en omhels me,
kon ik dat maar
ik leef als de schaduwen
in een zwoele zomernacht
je vervloekt mijn bewegingen
maar geeft me teveel macht
mijn handen zijn de jouwe
je ziel behoort mij toe
en met uitgebluste ogen
schreeuw ik wat ik voel
ik wil je sparen
maar ook ik, heb een doel
zoveel dat het voor mij verstikkend is
je verwacht gespleten rotsen,
het wurgt me onverwacht
bloedend ren ik weg
strompelend schreeuw je me na
blijf en omhels me,
kon ik dat maar
ik leef als de schaduwen
in een zwoele zomernacht
je vervloekt mijn bewegingen
maar geeft me teveel macht
mijn handen zijn de jouwe
je ziel behoort mij toe
en met uitgebluste ogen
schreeuw ik wat ik voel
ik wil je sparen
maar ook ik, heb een doel
Reacties op dit gedicht
| veertjuh: | Donderdag, december 19, 2002 17:28 |
| WAUW! | |
| nicolette: | Woensdag, september 06, 2000 12:26 |
| ik vind dit een geweldig gedicht, ik heb m in mijn dagboek geschreven en hoop dat je gauw weer een gedicht publiceert | |
| ilona erkens: | Maandag, juni 26, 2000 15:23 |
| ik vind dit een heel ontroerend gedicht, ik wilde een tekst om mijn vriend duidelijk te maken dat hij me af en toe verstikt en eindelijk heb ik het gevonden BEDANKT |
|
Over dit gedicht
| Auteur: vera | 
|
|
| Gecontroleerd door: simpel | ||
| Gepubliceerd op: 01 januari 1970 | ||
| Thema's: | ||