De doodsheid schreeuwt.
Zachtjes glij je verder,
in een niet-gekende slaap.
Al streel ik nog je lippen
die ik voorzichtig vochtig maak,
en huil ik zoute tranen
op je blauw gekleurd gelaat.
Nog even hoop ik
niet te weten, wat jij me
daar vertelt, nog even
wil ik spelen met ’t idee
dat je ergens aan’t reizen bent,
Op de Himalaya bergen,
je voeten plaatst of in de Nijl
even pootje baadt.
Maar de stille stilte
die in je armen schuilt
en geniepig je benen
tot plankjes heeft verruild,
schreeuwt de doodsheid
in m’n oren en glimlacht vals
je koude lichaam in m’n ogen.
Reacties op dit gedicht
| Holy Merry Me: | Zondag, april 17, 2005 19:44 |
| wauw... ik ben er stil van. Dit raakt. Ik vind het prachtig pijnlijk beschreven. werkelijk bewondering. liefs, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Elientjen | 
|
|
| Gecontroleerd door: 260580 | ||
| Gepubliceerd op: 17 april 2005 | ||
| Thema's: | ||