Lopend door het leven als een marionet.
Het lijkt te leven want het beweegt.
Als je echter goed kijkt zie je dat het dood is,
een pop dat zich door toedoen van anderen doet bewegen.
Net als die pop laat ik me bewegen, door en voor anderen, maar van binnen van ik dood.
kan ik mijn zijn, mijn diepste wezen, mijn ik niet meer voelen.
Die ben ik kwijt geraakt, al 4jaar lang ben ik met de dood bezig en heb er niet over kunnen praten. Niemand die zag dat ik me zo ellendig voelde.
Niemand die zag dat iedere dag mij een stap dichter naar de dood toevoerde.
Ik had wel willen praten, maar met wie?
Er was toch niemand die mij begreep.
Ik raakt steeds meer vertrikt in mijzelf en de dood kwam als welkom dichterbij....