Daar, in het ziekenhuis
***
Ooit wilde ik niet meer leven
en zag ik het niet meer
Eens was ik het meest verlaten mens
verdriet deed mij zo'n zeer
Ooit kon ik niet meer denken
het lichaam moe en leeg
toen nam ik al mijn pillen
het was mijn mond die zweeg
Ooit werd ik toch gevonden
in diepe slaap was ik
Een Ierse Setter boven mij
van hem gejank en ook een lik
Hij was de hond van mijn vriendin
en voelde mijn verdriet
'k ging zitten op de grond naast hem
voor 'k tijdelijk de wereld verliet
Prijs het moment dat ik wakker werd
daar in het ziekenhuis
de dood is langs mij heen gegaan
maar leeg kwam ik weer thuis
***
Jannie/17-4-2005
| flores: | Maandag, april 18, 2005 02:56 |
| Wat mooi verwoord..Ben in ieder geval blij dat je er nog bent, en je te mogen lezen... Veel liefs |
|
| André van Dijk: | Zondag, april 17, 2005 22:20 |
| Zo zie je maar: zeg nooit nooit, want ooit wordt nooit ooit...... dank voor het delen van je rugzak. Liefs, André |
|
| Klaes: | Zondag, april 17, 2005 21:41 |
| kernachtig mooi neergezet, vr.gr. klaes |
|
| psych: | Zondag, april 17, 2005 21:26 |
| liefs,,,elze,,,[ herkenbaar | |
| Lia : | Zondag, april 17, 2005 21:08 |
| heel knap zoals je erover schrijft... knuf,Lia | |
| Lievelingetje45: | Zondag, april 17, 2005 20:53 |
| Ben het volledig met Janny eens! Liefs/Knuffel |
|
| Auteur: Jannie Hoogendam | ||
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 17 april 2005 | ||
| Thema's: | ||