Eenzaam wachten.
Toch, liefste
waaien jouw haren nog
als een schommel zwiepend in de wind
en ik kan die kinderjaren maar niet vergeten
na al die tijd van ontberingen
en ik hoorde de klanken
van verbittering in jouw stem
na jarenlange zoetheid trilden jouw klanken
enkel nog onder verdriet
de grond leek te zinken
Liefste
het leven brak je in de nacht
tussen de witte gewaden vloog jij
weg van mijn hart, de hemelen tegemoet
zal je ooit weten
dat ik hier nog steeds eenzaam wacht?
.
Reacties op dit gedicht
| Stefan Winkel: | Maandag, april 18, 2005 08:34 |
| Eenzaam in onwetendheid, een hel om doorheen te moeten. Liefs, sterkte en een dikke knuffel Stefan |
|
| H.J.: | Maandag, april 18, 2005 06:08 |
| Indrukwekkend mooi dicht, ondanks het trieste thema. Heel graag gelezen H.J. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Mokulsha | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 18 april 2005 | ||
| Thema's: | ||