Dat jouw zwijgen breekt.
Voorzichtig
volg ik groeven,
in je afgetobd gelaat,
waar het verdriet
je langzaam kustte,
waar je het lachen
achterwege laat.
En zorgvuldig veeg ik
je golvend zwarte haren
van voor je ogen weg.
Zodat ik in het geharde
groengrijs, je leven
kan lezen terwijl ook
m’n vingers je handen,
dronken van het nat,
speurend gaan betasten,
de weg tot in je ziel.
Tot moeizaam
een lach, zo klein
jouw zwijgen breekt
en je woorden
me bereiken,
die in jouw stilte
aanwezig zijn.
Reacties op dit gedicht
| xxlauriexx: | Zondag, juni 18, 2006 12:24 |
| mooi verwoord! super! sterkte, liefs laurie |
|
| ana (stacia): | Maandag, augustus 08, 2005 21:28 |
| Je bent een ware ontdekking voor me. Ik heb lectuur voor de komende dagen. liefs ana |
|
| Zilke: | Donderdag, mei 05, 2005 22:38 |
| Mooi, je kan er wat van.. Graag gelezen! |
|
| lariske: | Maandag, april 18, 2005 19:16 |
| heel mooi en rakend geschreve grtz lariske |
|
| piepjuh: | Maandag, april 18, 2005 18:55 |
| super mooi gedicht.liefs piepjuh | |
Over dit gedicht
| Auteur: Elientjen | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 18 april 2005 | ||
| Thema's: | ||