Maak van je hart geen valkuil…

…Vandaag deed iemand mijn ogen open gaan,
meteen dacht ik,
waarom zou ik dan nog langer in dit leven blijven staan.
Wanneer ik mijzelf realiseer dat mijn hart mijn valkuil is,
krijg ik meteen het gevoel,
met mij is het gigantisch mis.
Wanhopig maakt het mij, of ik ooit nog wel zal leren,
hoe het beter moet en of ik het ooit zal kunnen leren
het beter te doseren.
Het maakt me heel verdrietig,
dat is wat het met mij doe,
mijn gedachten gaan dan ook weer richting levensmoe.
Heel erg goed doen en evenzoveel liefde wil ik geven,
daar ben ik al 43 jaar mee bezig, mijn hele leven.
Heel veel voor een ander
kwam voor mij op de eerste plaats te staan,
heb ik daardoor mijn gezin tekort heb gedaan?
Uiteindelijk is mijn huwelijk gestrand,
en ben ik in mijn uppie op een flat beland.
Een flat dacht ik,
die gelukkig dicht bij mijn kinderen stond,
maar om bij hen te komen moet ik voor mijn gevoel
eerst de hele wereld rond.
Van binnen eenzaam en alleen,
moet ik nu verder door het leven heen.
Gelukkig heb ik nu een vriend en mijn honden,
zijn zij het doekje voor het bloeden van mijn wonden?
Heb ik het mijn hele leven al niet alleen gedaan?
En ben ik eenzaam door het leven heen gegaan?
Waar haal ik nu in Godsnaam de kracht vandaan,
om toch maar met het leven door te gaan.
Mag ik er zijn dan en ben ik het waard?
Dat ik hier rondloop op deze aard.
Sorry voor mijn tranen en mijn gehuil,
maar wat moet ik, mijn hart is mijn valkuil.