elke dag die onzekerheid
of ik de dag wel door kan komen
of ik niet zo'n aanval krijg
een aanval uit het niets
maar toch zo vaak krijg
zo'n aanval dat je denkt
dat je nix goed kan doen
dat iedereen tegen je is
dat niemand je wil helpen
om tegen dat mes te strijden

elke dag die onzekerheid
of ik hier wil blijven
of hier weg wil gaan
vaak voel ik me eenzaam
alleen met de pijn
maar soms dan ben ik blij
als ik me eenzaam voel
wil ik stil en diep
in hoekje wegkruipen
zodat ik kan doen waar
ik dan naar verlang
naar een mes die leidt
naar de dood

elke dag die onzekerheid
of ik hier wel wil blijven
zelfs me moeder zegt het
dat ik heel stom ben
ze weet dat ik snij
maar waarom probeert
ze niet te helpen
en doet ze me alleen
maar meer pijn
ik wil niet aan de
negatieve dingen denken
die over mij gezegt worden
verstop altijd me gevoelens
maar s'nachts als het stil
verlaten en donker is
kruipen mijn gevoelens eruit

elke dag die onzekerheid
dat ik s'nachts niet kan slapen
dan komt alles naar boven
wat ik heb weggestopt
ik weet ik moet het
tegen iemand zeggen
maar niemand die ook maar
aangeeft dat ik daarbij
kan huilen over mijn
gevoelens die dwars zitten
tranen glijden over m'n wangen
als ik in me bed lig
en als ik dat mes over
mijn pols laat glijden

elke dag die onzekerheid
of ik nog wil leven
soms wil ik juist leven
vaak wil ik alleen maar dood
niemand waar ik heen kan
ja de leerlingbegeleider
maar als die ook niet snapt
dat ik niet alleen wil praten
maar ook eens een arm
om me heen wil
die ik nergens krijg
zelfs niet bij mijn ouders
dan stop ik alles weer weg
en wachten tot het gevoel over is
wat niet vaak gebeurt

elke dag die onzekerheid
of het vandaag wel gaat lukken
dat moment wil ik zo graag dood
moeilijk maar het is gewoon een feit


(niet egt een gedichie maar me gevoelens)