Tijdelijk verleden
Ik kan niet meer schrijven,
de woorden druipen van het papier.
De ondergrond is te nat,
van de tranen, die vielen.
Mijn gedachten vol vragen,
jouw lichaam leeg en koud,
draag ik je op mijn handen.
De kijker gericht,
opzoek naar de waarheid,
stap ik hopend in de toekomst,
maar ga smachtend terug in de tijd.
de woorden druipen van het papier.
De ondergrond is te nat,
van de tranen, die vielen.
Mijn gedachten vol vragen,
jouw lichaam leeg en koud,
draag ik je op mijn handen.
De kijker gericht,
opzoek naar de waarheid,
stap ik hopend in de toekomst,
maar ga smachtend terug in de tijd.
Reacties op dit gedicht
| Nemesis: | Dinsdag, april 19, 2005 22:36 |
Wat een heerlijk gedicht, ik blijf het herlezen en wenste me zelf zo een krachtige schrijfstijl... Nee hoor, ik ben weer langdradig... :) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: xel | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 19 april 2005 | ||
| Thema's: | ||