zijn naaste gezel.
Toen de regen zijn stam nog geselde
en de wortels verdronken in overbodige vloed,
dreven de verdorde bladeren;hopeloos op zoek.
Zelfs het smeekgebed van de wind
dat zacht fluisterend de overhangende takken verliet,
kon de opkomende driftbuien niet bedaren
noch verbannen naar de droogte in het niets.
Slechts het water drong dieper,weken lang;
zodat de aarde zich begon te vermengen
tot het hartje, daar waar de diepte zich begaf.
De regen kon enkel nog smeken
niet langer alleen te dwalen, achter wolken aan.
Zijn enige verlangen,zo dicht bij de kern gelegen,
bleek niet langer de stam zijn gekwel;
maar eerder zijn naaste gezel.
* klein opdrachtje van Superkomet/Frederik :)*
Reacties op dit gedicht
| SuperKomet: | Zaterdag, april 23, 2005 12:08 |
| Nice one ! De stijl ligt me wel, maar ja wat wil je é, met zo'n openingszin:p Nee serieus, je hebt er iets moois van gemaakt. Vooral de eerste strofe vind ik werkelijk sterk geschreven. Zeker één van je beter gedichten tot nu toe, doe vooral zo verder. Aanmoedigende groetjes vanwege uw 'poetry critic' xX |
|
| jelle1: | Woensdag, april 20, 2005 18:07 |
| Eey, vind het prachtig. Groetjes Jelle1 | |
Over dit gedicht
| Auteur: Trilala | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 19 april 2005 | ||
| Thema's: | ||