tis gek wat liefde met je kan doen,
ik voelde me zo goed,
het leek wel of ik vleugels had.
Ik vloog tussen de wolken door,
onder regenbogen door,
over bergen, rivieren en oceanen.
Ik begroette iedereen en alles wat ik tegenkwam.
De sterren waren zoveel mooier,
de zon gaf plots zoveel warmte,
de bloemen geurden meer als ooit voorheen.
Het leven leek geweldig,
ja ik voelde me zo goed.
Twee dagen slechts,
dat was de tijd dat het duurde.
Ik was er rotsvast van overtuigd dat je van me hield.
Ik was BEN een deel van jou en jij een deel van mij.
Ik telefoneerde je op het slechts mogelijke moment,
en jij, mijn beste vriendin,
zei dat dat tikkelke ontbrak.
Mijn vleugels waren weg
en de aarde kwam hard aan.
Mijn hart werd vertrapt door een kudde bizons.
Zoals in de film vroeger
want die zijn er nu niet meer.
Er bestonden plots weer wolken
en de mont blanc beklimmen leek terug onmogelijk.
tis raar wat liefde met je doet.