Gebroken...
Gebroken…
Ik ben stil…
Voel me machteloos en klein…
Gebroken van binnen…
Is er iemand die er voor me zal zijn?
Zo alleen, met mensen om mij heen…
De zon schijnt, maar in mijn hoofd heerst er duister…
Gebroken van de rest…
Niemand die lieve woordjes van begrip in mijn oren fluistert…
Niets anders dan duisternis…
Nare gedachten, spoken door mijn hoofd…
Helemaal alleen, huilend op mijn kamer…
De pijn die zo erg is dat het mijn gevoelens uitdooft…
Ik loop naar buiten naast de weg…
Dromend dat ik de weg overstak…
Een auto in de verte,
die al mijn botten brak…
Geen pijn meer,
er is rust…
Geen frustraties en zorgen…
Mijn leven uitgeblust…
Reacties op dit gedicht
| Dreamlover: | Dinsdag, juni 12, 2007 08:52 |
| Mooi integer en gevoelig gebracht....hoop dat het nu wat beter gaat met je. Liefs Dreamlover |
|
| Longo Ornella: | Donderdag, juni 23, 2005 09:08 |
| Triestig, maar wel goed je gevoelens verwoord, hoop dat je je na zo'n schrijven toch al iets beter voelt... Blijven vechten! |
|
| truttebol: | Zondag, april 24, 2005 15:10 |
| he meisje probeer zo niet te denken....we houden je op de been....ook als het dan op afstand...en je stiefma is toch gek met je.....dus steun elkaar en laat de moed nietzakken meis.....dikke knuffel van mij thea | |
| truttebol: | Zondag, april 24, 2005 15:08 |
Over dit gedicht
| Auteur: Rachel Rutten | 
|
|
| Gecontroleerd door: Pieps | ||
| Gepubliceerd op: 24 april 2005 | ||
| Thema's: | ||