Even alleen
Ik zit in mijn kamer,
op de vensterbank.
Ik zet de muziek wat harder.
Zodat ik niets anders meer hoor.
Ik kijk naar buiten,
en zie de honden spelen.
Door mijn hoofd gaan er 1000 vragen.
Vanbinnen voel ik mij verward.
Ik laat alles gewoon door mij heen gaan.
Weer eens wordt er op de deur geklopt.
Inge je moet dit nog doen en dat.
Ik draai mijn hoofd om,
tot ik de deur terug hoor dicht gaan.
Kunnen ze mij dan niet even laten?
Alles wat ik wil is even alleen zijn.
Zodat ik alles op een rijtje kan zetten.
Misschien dat ik dan alles wat beter begrijp.
op de vensterbank.
Ik zet de muziek wat harder.
Zodat ik niets anders meer hoor.
Ik kijk naar buiten,
en zie de honden spelen.
Door mijn hoofd gaan er 1000 vragen.
Vanbinnen voel ik mij verward.
Ik laat alles gewoon door mij heen gaan.
Weer eens wordt er op de deur geklopt.
Inge je moet dit nog doen en dat.
Ik draai mijn hoofd om,
tot ik de deur terug hoor dicht gaan.
Kunnen ze mij dan niet even laten?
Alles wat ik wil is even alleen zijn.
Zodat ik alles op een rijtje kan zetten.
Misschien dat ik dan alles wat beter begrijp.
Reacties op dit gedicht
| jeske bor: | Dinsdag, december 25, 2001 22:10 |
| soms heb ik dit gevoel ook, en dan weet ik niet meer wat te doen, alles wordt me dan teveel, en ze begrijpen mij niet | |
| : | Woensdag, januari 17, 2001 18:18 |
| Ik ken dat gevoel ook. Iedereen heeft er al eens behoefte aan om alleen gelaten te worden. | |
| Nathalie: | Zondag, december 10, 2000 17:24 |
| Ik vindt dit gedicht echt heel goed.Ik wil ook altijd dat ze me even alleen laten.Alleen gebeurd dit niet vaak. | |
| : | Vrijdag, november 03, 2000 11:28 |
| ik begrijp je | |
Over dit gedicht
| Auteur: inge | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 01 januari 1970 | ||
| Thema's: | ||