Een glimlachende angst in je ogen.
“Met de angst in je ogen,
maar een glimlach
houdt je groot..”
Zijn het de donkere nachten,
zijn het de dagen in eenzaamheid,
het verloren zijn in de massa,
is het het tevergeefse wachten
op iemand die je z’n hand reikt?
Is het hellen van de wereld,
het verloren hebben van de toekomst,
van elke zekerheid die nog bestond,
zijn het de wanhopige tranen
om het verleden wat niet terugkomt?
Wat is het,
dat je zo breekt?
Waarom toch,
die tranen zo stil?
Wat is het,
dat zo diep in je steekt?
Waarom toch,
is er niemand die het zien wil?
”Want ik zie de angst in je ogen,
die je verdoezelen wou
door de glimlach die je me boodt..”
Reacties op dit gedicht
| Lost_Angel: | Maandag, april 25, 2005 08:41 |
| Mooi..herkenbaar, ook.. Echt héél mooi! (dat zijn er al weer drie..:p) |
|
| Fri..: | Zondag, april 24, 2005 17:01 |
| twee woorden: werkelijk schitterend! (krijg ik nu meer woordwaarde?) Ik sla mijn virtuele armpjes terug om jou heen, laat het zonnetje in je glimlach zien:)! Liefs, liefs Frida |
|
| nien: | Zondag, april 24, 2005 16:56 |
| 1 woord prachtig,, liefz xxx |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Sugared_Placebo | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 24 april 2005 | ||
| Thema's: | ||