Een glimlach op mijn gezicht gebran
Een glimlach op mijn gezicht gebrand
en zachtjes fluister ik,
verbreek ik de stilte
houd me vast aan duister
reik in het niets
ik staar naar mijn spiegelbeeld
een verpeste indruk
een gebroken ziel
een misplaatste lach
tranen huil ik niet meer
ik ben het al lang verleerd
ik heb ze nu wel opgehuild
opgedroogd in mijn lichaam
een standaard glimlach
op mijn gezicht gebrand
een standaard glimlach
beschermt me tegen medelijden
tegen walging
tegen buitensluiting
tegen diep verdriet
tegen mezelf
leer me maar niet kennen
hou maar op met vragen
je wil het toch niet weten
je kan het niet verdragen
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: -Tamara- | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 25 april 2005 | ||
| Thema's: | ||