Empathie


De bomen laten bladeren, een beetje bibberend,
weerspiegelen in het water van de gracht.
De weg, gedragen door de brug,
verdwijnt langs panden met een bomenrij,
voorbij de bocht,
naar straten van de oude stad.

Stil, verkild door ochtendmist,
staan gevels steunend naast elkaar.
De geur, vertelt per deur, van hun geschiedenis.
Het eeuwenlang verhaal van macht en kracht,
passanten en trawanten, die de stad hebben gesticht.
Verplicht de muren en kantelen hebben laten bouwen,
door getrouwen, voor het aanzien
van hun heren van weleer.

Ik voel mij een met deze buurt.
Kijk naar de daden van mijn ouders.
Steunend, kreunend zijn de gevels nog vertrouwder.
Ik heb dit plaatje in mijn hart gesloten, met mijn geest ommuurd.