De harde waarheid
Gevoelens en gedachtes
Niet meer op een lijn
Waarom kunnen ze het nooit
Met elkaar eens zijn
Vragen blijven maar dolen
Hier boven in mijn hoofd
Is toch die ene waakvlam
Stiekem al uitgedoofd
Herinneringen smeulen
Nog wat na in de as
Ik zie ons zo nog liggen
Voor het eerst in het gras
Iets wat toch zo zuiver was
Gaat dat zo snel voorbij
Ben ik ooit oprecht geweest
Of ligt het dan echt aan mij
Ik herken mezelf niet meer
Maar jij hebt niets gemerkt
Zijn wij twee tegen polen
Iets wat gewoon niet werkt
Waarom dan die angst en verdriet
Om wat nog komen gaat
Of weet ik eigenlijk al
Dat ‘ons’ niet meer bestaat
Reacties op dit gedicht
| anneke: | Woensdag, april 27, 2005 20:22 |
| begrijp zo goed wat je bedoeld! is soms zeer moeilijk als je twee tegenpolen bent! kusjes an | |
| neznaj: | Dinsdag, april 26, 2005 16:26 |
| Niet bang zijn, het ware licht is nog lang niet gedoofd. De ware bestaat heus. Sterkte, Han | |
| natje1711: | Dinsdag, april 26, 2005 15:48 |
| een triest gedicht maar een pracht van een gedicht :) | |
| moongirl1982: | Dinsdag, april 26, 2005 14:37 |
| Een gedicht met droefheid erin, maar mooi geschreven. groet moongirl1982 |
|
| sunset: | Dinsdag, april 26, 2005 13:42 |
| Zo droef angstig verwoord. Liefs (en een warme knuf) / sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Esther Millenaar | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 26 april 2005 | ||
| Thema's: | ||