De dag is aangebroken...
Ik weet niet hoe of wat ik moet doen
Hoe moet ik gedag zeggen?
Met een hand of met een zoen?
Of moet ik vandaag de grens verleggen..
want er is nog zoveel dat ik jou wil vertellen
Nu..? Of zal ik je morgen bellen?
Je staat daar met je maten
en ik kijk naar je van een afstand..
ik weet dat ik mezelf ga haten,
Maak mezelf van kant!
Figuurlijk dan..
want ik weet dat ik dat toch niet kan..
net zoals jou alles vertellen..
want ik durf je toch niet te bellen
zo graag wil ik daar naast je staan
en mijn hart luchten..
Ik wil het roepen,, je naam..
maar ik kan alleen maar zuchten
Ik wil je zoveel dingen vragen,
bij jou gaan klagen..
Wanneer zien we elkaar weer?
Want na al die dagen met jou, doet dit zeer...
Alleen de gedachte hier zonder jou te zijn..
damn, dat doet me al pijn..
Nooit zijn we echt uit elkaar gegaan..
maar nu denk ik dat alles toch is vergaan...
Maar misschien is dit wel beter
misschien is dat een kans voor mij,
om zo helemaal over je heen te komen..
en ze te laten vervagen,, mijn dromen