FINALE
FINALE
Mijn liefde
smoorde
in de zondvloed
van jouw woorden.
Woorden,
die mij pakten,
verzwakten,
en genadeloos
verkrachtten.
Het gif
van jouw woede.
De starheid
van je lijf,
gaf mij
een bang vermoeden.
gaf mij,
de angst,
die blijft.
De bodemloze put
heb ik geleegd.
Het was een feest,
De roes,
wat later met berouw.
Het resultaat
kwam gauw.
Mijn eigen schuld,
weer geen geduld.
Ik ben je kwijt,
nu, voor altijd.
Mijn liefde
smoorde
in de zondvloed
van jouw woorden.
Woorden,
die mij pakten,
verzwakten,
en genadeloos
verkrachtten.
Het gif
van jouw woede.
De starheid
van je lijf,
gaf mij
een bang vermoeden.
gaf mij,
de angst,
die blijft.
De bodemloze put
heb ik geleegd.
Het was een feest,
De roes,
wat later met berouw.
Het resultaat
kwam gauw.
Mijn eigen schuld,
weer geen geduld.
Ik ben je kwijt,
nu, voor altijd.
Reacties op dit gedicht
| wil: | Donderdag, juni 29, 2000 19:22 |
| Liefde en haat... klassiek in zijn verhouding. Tegenpolen met intrinsiek verlies. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Wil | 
|
|
| Gecontroleerd door: simpel | ||
| Gepubliceerd op: 01 januari 1970 | ||
| Thema's: | ||