“Je bent weer afwezig, toch al een tijd”
Ik zwijg, wat heb ik je te zeggen
“Is er iets? Het lijkt of je me mijdt”
Maar ik heb niets uit te leggen
Want er is niets, of toch niets meer
Maar dat laatste zou je kwetsen
Dus sla ik mijn ogen neer
Om je blik niet af te ketsen
“Och, er is niets” klinkt nonchalant
Mijn hart hoort het en wordt koud
Geen vuur meer dat in me brandt
Er is niets wat ons samen houdt
Behalve twee levens, door ons verwekt
Hen wil ik nog een toekomst geven
Dus houd ik mijn ziel toegedekt
Hoop voor hen een beter leven
Hun jonge leven is nog zo teer
Daarom ga ik nog niet heen
“Er is niets” herhaal ik weer
Je moest eens weten hoe ik het meen
Sad Scientist