Missen
Ik weet nog dat ik je ontmoette,
toen ik zo eenzaam was,
Zittend aan het water
in het zachte gras.
Jouw lachende ogen
en je vrolijke mond
En ik had het idee,
Dat de wereld even stilstond.
We werden verliefd
en zijn van elkaar gaan houden,
we maakte al plannen,
voor na ons trouwen.
Maar toen werd je ziek,
en moest ik je laten gaan
en met tranen in mijn ogen,
heb ik aan je graf gestaan.
Nu zit ik weer op dezelfde plek,
Als waar ik je voor het eerst zag
En moet steeds denken,
Aan die brede glimlach.
Reacties op dit gedicht
| ReechunboowchPrinsesElfjah: | Zaterdag, november 19, 2005 19:48 |
| wow... ik ril er van.. echt mooi kus |
|
| natje1711: | Vrijdag, april 29, 2005 19:42 |
| heel mooi :) | |
| Hungry: | Vrijdag, april 29, 2005 19:38 |
| erg mooi geschreven, maar wat erg voor je! | |
| sunset: | Vrijdag, april 29, 2005 18:59 |
| Zo pijnvol herinnerend, hunkerend, integer mooi verwoord. Liefs (en mijn warme genegenheid) / sunset |
|
| Sunshine79: | Vrijdag, april 29, 2005 14:45 |
| Werkelijk Prachtig gedicht. Het komt allemaal goed. Dat weet ik zeker, neem zoveel tijd als dat je nodig denkt te hebben. Knuffel Sunshine |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Iza | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 29 april 2005 | ||
| Thema's: | ||