Slingerpad
Nooit is een groot woord.
Het suist en sluipt de straten door,
het slingerpad van de dood
door mijn hoofd, zwarte vogels
op de grond.
Ik ruik niets, ik zie niets,
maar hoor het donker in mij briesen,
het sneren van takken, het leven
onder mijn huid.
De wind snijdt
mijn haren af, kijk maar
niet naar de lokken op de grond,
ik groei wel alleen.
De morgen sterft toch
altijd te vroeg.
Reacties op dit gedicht
| Het Gejefte: | Woensdag, mei 04, 2005 10:28 |
| wow...gij schrijft, gij blijft! | |
| sergev2005: | Maandag, mei 02, 2005 11:45 |
| Droefmooi gedichtje, met enkele prachtige beelden die een gevoel van eenzaamheid weergeven, van spijt. Alleen te hopen dat het niet de spiegel is van het gemoed waarin je nu vertoeft. Niettegenstaande dit dus een mooi gedichtje, anders dan de anderen door een unieke stijl en een diep hunkerend gevoel. Graag gelezen, kus,Serge |
|
| Alter_Ego: | Maandag, mei 02, 2005 00:44 |
| thanks for the wind of change by the way, it actually did make things better... enjoy |
|
| Alter_Ego: | Maandag, mei 02, 2005 00:43 |
| you won't read this 'cus you're asleep, this is just to say the tea is cold and the movie is over... good luck in paris ;) I just watched donnie brasco... I'm in a maffia-kinda mood fuggetaboutit grt ;) T |
|
| Hannepon: | Zaterdag, april 30, 2005 10:35 |
Dit is eng... maar wel knap! xxx |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Zilke | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 29 april 2005 | ||
| Thema's: | ||