Grafstenen pad
Ik loop doorheen het bos
-ren weg-
naar een donkere horizon
die me niets weet te schenken.
Donker, koud en kil
smaakt de lucht naar koper en rood
-bloedende lucht-
in mijn hijgend snakken naar leven.
Mijn stappen klinken als hol geluid
een echo van totale leegte
-in mijn hart-
die in de mist als niets oplost.
En de ogen gesperd, zwarte cirkel,
ruik ik het zout op mijn lippen
-zeeën angst-
terwijl ik mijn graf in vlucht.
Reacties op dit gedicht
| SuperKomet: | Zaterdag, mei 14, 2005 15:00 |
| Dit gedicht verdient dus wel een reactie é! Waar blijven ze... ?! Ik zal mijn best doen om de leegte wat op te vullen. Misschien helpt het als ik zeg dat je een treffende, donkere sfeer weet te scheppen in dit gedicht. Mooi. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Tinne Verbeek | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 01 mei 2005 | ||
| Thema's: | ||