In velden vol klaprozen en margrieten
kan ik stil en ongedwongen tranen vergieten.
Waar geen mensen zijn en enkel bloemen staan,
daar kan ik het verdriet zijn gang laten gaan.
Druppels worden beekjes worden rivieren en zeeën
en langzaam maar zeker breekt mijn hart in tweeën.

Hevige emoties worden losgeweekt,
het is het ongeluk dat zijn hoofd boven water steekt.
Ik voel hoe ik over mijn lichaam beef
en bedenk dan dat ik me te veel aan anderen geef.
Ik doe wat ik zeg en zeg wat ik doe.
Ik ben de problemen moe.

Mensen zijn zo moeilijk te vatten.
Ik kan mezelf nog niet eens goed inschatten.
Ik doe mijn best voor iedereen,
maar het is daardoor dat ik nu ween.
Ik blijf vechten, steeds weer,
maar ik heb geen vertrouwen meer.