Verloren in de zee
Verloren in de zee
Gebarsten korsten
vormden de resten van eigenwijsheid
en brachten het terug naar oorspronkelijke vorm
steeds weer werden ze opengekrabt
-tot bloedens toe
En ik probeer wel de rennen, maar
de angst overspoelt me als een vloedgolf
waarvan ik niet kan uitwijken
stemmen die me raken, klanken van opzij;
als takken die me onderuit proberen te halen,
ze breken af, als ik net weer vertrouwen krijg
dat ze me hulp proberen toe te reiken
Betraand baan ik mij een weg
tussen geesten van verleden
voor mij het licht, als schijnsel van het heden
maar steeds weer doemt het donker
in muren voor me op; een barst
mijn vertrouwen stukgescheurd
Reacties op dit gedicht
| Grenoras: | Donderdag, mei 05, 2005 15:17 |
| Een stilte vult me, wanneer ik deze woorden lees. Heel mooi verwoord. Hulde! |
|
| fallen angel of tears: | Woensdag, mei 04, 2005 10:20 |
| oeh, had nog niet gezien dat 't fictie was.. gelukkig is 't dat wel.. heel erg mooi geschreven.. en stiekem heel herkenbaar. liefs, |
|
| sunset: | Woensdag, mei 04, 2005 09:08 |
| Ondanks de fictie, voelbaar overgebracht. Liefs (en knuf) / sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Tommie1 | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 04 mei 2005 | ||
| Thema's: | ||