Stervende glimlach
Ik zag
een berg tussen de heuvels
een strijdende gigant
machtig, groot en wijs
vliegend hoog boven de wereld
op weg naar hemels paradijs
Ik zag je
zoals zij je zagen
met eerbied in mijn ogen
met liefde in mijn hart
ontzag die alle rede tart
Ik zag je herfst
vreugde dwarrelde van je
als bloesem van de bomen
tot kale plekken op een schildersdoek
van alle kleur ontnomen
Ik zag je langzaam vallen
storten op de aarde
vleugels konden je niet langer dragen
uit het zicht is uit het hoofd
ze hadden hun ogen neergeslagen
Ik zag je vechten met de goden
en je laatste levenskracht
klampte zich aan het bestaan
ondanks het branden van die innerlijke vlam
was de strijdlust je vergaan
Ik zag..
het zachte ochtend gloren
uit alles verwoestende winter
werd prille lente nu herboren
hoop herrees uit een lang gegraven graf
jij opende je ogen en sprak
“Het leven wordt je ontnomen, zoals men het je ooit gaf..”
een stervende glimlach
“..ongevraagd”
nog eenmaal richtte hij zijn blik omhoog
de glans in zijn ogen reeds vervaagd
Reacties op dit gedicht
| Josefientje: | Vrijdag, mei 06, 2005 22:04 |
| wauw... Het maakt mij even stil en alleen maar stilte kan dit gedicht rechtvaarden... liefs |
|
| freakangel: | Donderdag, mei 05, 2005 17:42 |
| Prachtig gedicht! liefs freakangel |
|
| druppeltje: | Donderdag, mei 05, 2005 11:03 |
| een erg mooi gedichtje, het is bijzonder liefs drup |
|
Over dit gedicht
| Auteur: milamber |  
|
|
| Gecontroleerd door: bieke | ||
| Gepubliceerd op: 05 mei 2005 | ||
| Thema's: | ||