Ik voel je leven
Pas gestorven, lieve vrouw,
Met blauwe ogen en blonde lokken,
Wachtend op de morgendauw,
Denkend dat ze is vertrokken.
Ik voel je leven,
Zo diep in mij,
Laat mij maar streven,
Het is toch zo voorbij.
Kaarsen flakkeren als jij je laat zien,
Ik zie dan soms in de rook een gezicht,
Verbeelding misschien,
antwoord mijn verdriet wellicht.
Ik voel je leven,
Diep in mij,
Laat mij maar streven,
het is toch zo voorbij.
Hangend op de rand,
Van het balkon,
Starend naar het sterrenland,
Hopen was het enige dat ik kon.
Ik voel je leven,
Diep in mij,
Laat mij maar streven,
Het is toch zo voorbij...
Dankje...
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Vrijdag, mei 06, 2005 13:51 |
| komt ze in je tot leven, brengt je dat sluitend tot binnenin dit samen zijn, dan ga je eens samen buiten veel geven, hans |
|
| guinevere: | Vrijdag, mei 06, 2005 11:42 |
| mooi hoor! moet er niet wat onder? gebaseerd op....? :P liefs roosjuh |
|
| Mysteria_Me: | Donderdag, mei 05, 2005 22:24 |
| ben er stil van... Liefs, mij |
|
Over dit gedicht
| Auteur: black cat | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 05 mei 2005 | ||
| Thema's: | ||