Vanmorgen werd ik wakker,
ik weet nog goed wat ik toen dacht....
ik hoopte op dat ene antwoord
maar, weer had je me in je macht.
Het kan niet, het mag niet
is het enige wat ik je nog kon zeggen,
maar het gevoel wat ik toen voelde
dat kon ik je maar moeilijk uitleggen.
Ik kon alleen maar huilen,
had enorm veel verdriet....
een schreeuw om hulp, ik had je nodig,
maar je wist het gewoonweg niet.
Nu ben je weg,
ik kan je niet bellen....
maar alsjeblieft,
ik moet je nog zoveel vertellen.
Ik voel me klote,
weet niet meer waar ik ben....
ik voel me raar,
alsof ik mezelf niet meer ken.
Kan je me zeggen dat de zon weer gaat schijnen?
kan je me zeggen dat de lucht weer veranderd in blauw?
kan je me een lichtpuntje laten zien?
zodat ik je kan zeggen hoe onwijs veel ik van je hou....