Haar hoofd, van ouderdom te vol
om er weer kind te kunnen zijn,
verviel tot labyrint.
Alle dimensies werden in haar wit,
getallen cijferden zich weg uit reeksen
en elke volzin weigerde te zijn.
Haar ogen, eindelijk in staar gebleven,
zochten nog lang naar een gestorven vader
achter een ontbrekend raam.
Toen werd zij interlinie
tussen missen en ontbreken,
toen nog alleen de naam
die ze had moeten krijgen,
toen nog alleen wie ze zou zijn.
Tenslotte was zij niet veel anders meer
dan stilte of daarvan het zwijgen:
de eindelijke pijn.
| wijnand.: | Maandag, mei 09, 2005 00:13 |
| Klasse en het grijpt me aan | |
| pramodah: | Zondag, mei 08, 2005 10:26 |
| ik ben blij van nog eens een gedicht met inhoud te lezen , dat gebeurd hier niet zo veel meer tegenwoordig groetjes pramodah |
|
| Dirk Hermans: | Zondag, mei 08, 2005 07:38 |
| knap gedicht Groetjes Dirk |
|
| sunset: | Zondag, mei 08, 2005 06:57 |
| Jij maakt mij stil. S c h i t t e r e n d! Zo wil ik er graag meer lezen. Liefs / sunset |
|
| MayadeBij: | Zondag, mei 08, 2005 03:43 |
| Indrukwekkend. | |
| Auteur: Theo van de Wetering | ||
| Gecontroleerd door: kitty23 | ||
| Gepubliceerd op: 08 mei 2005 | ||
| Thema's: | ||