Ik zou kunnen schrijven
hoe het vandaag is gegaan
hoe de dag weer is verlopen
hoe ik naar bed ging en vanochtend weer op ben gestaan

Maar alles lijkt zo gewoon
van de daaglijkse gebruiken
ik word er ziek van om dit elke dag te moeten doen
van al die mensen met maskers en pruiken

Van mensen die niets laten zien
te bang zijn om te falen
met nep uiterlijke
en nep verhalen

Ook zou ik kunnen schrijven
over jou en mijn gevoel erbij
maar ik wil hier niet in blijven
de ene keer ken je me niet de andere keer jij aan mijn zij

Het is stom om elke dag hetzelfde te doen
zoals die ander zei
jij wil niet lopen waar 'iedereen' loopt en daar je tijd te verdoen
jij loopt langs de lijn waar niemand loopt alleen jij

Het buitenbeentje van de klas
'wat houd ze toch allemaal binnen'
mijn gevoel wil er niet uit, ik pak mijn jas
en ren naar buiten, pak mijn boek en begin aan mijn zinnen

De zinnen die elke keer maar weer uitlopen op een gedicht
een gedicht met mooie kanten of duistere
maar altijd staat er iets uit mijn hoofd, een zegedicht
hoe het er komt te staan, geen idee.. ik hoor het die andere stem fluisteren

Die genoeg heeft van normaal
wie zou er het ook moeten bepalen
ik wil niets hebben van allemaal
ik noem het egoisten of a-socialen

Dit gedicht gaat niet over veel
het is te weinig om het mooi te vinden
maar het is fijn om het er uit te halen
en volgende keer zal ik jullie hart weer verslinden ;)