Oma
Verdomme
Het was weer eens raak
De dag begon zo fijn vandaag
Bij thuiskomst een woedeaanval, na lange tijd
Zit er behoorlijk mee in mijn maag
Ik heb enorme spijt.
Na een moeilijke periode in mijn leven
Kreeg ik weer grip op mijn bestaan
Kon mijn meissie destijds niet de liefde geven
Snap niet dat ze nooit is weggegaan.
Maar ik vecht nu weer voor alles en wil opnieuw herleven
Niet naar het negatieve neigen
Positiviteit is mijn streven
Maar de agressie die naar boven kwam
Waar kwam dat dan vandaan?
We waren vandaag bij oma geweest
En toch voelde ik me ontdaan.
Tuurlijk voelde het goed om oma weer te zien
Maar ergens ook weer niet.
Dat klinkt misschien heel raar,
Maar niet als je mijn zieke oma ziet.
Zo zielig in haar stoel, oogjes dicht, gordijnen dicht
Een duffe geur alom,
de kamer is donker, weinig licht
Inwendig barst mijn bom
De bom die thuis tot ontploffing komt
Ik kan er niet meer tegen
Haar daar zo te moeten zien
Nauwelijks kunnen bewegen
De onmacht is waar ik tegen vecht
En haalt de woede in mij omhoog
Ik dacht dat ik er wel tegen kon
Maar mijn hart wist dat ik loog.
Tranen van woede en onmacht.
Hopelijk vind ik ooit de kracht uit de liefde die mij wordt gegeven
Maar de onmacht is en blijft
de grootste vijand in mijn leven
(lieve oma, je zal dit wel nooit lezen, want dan maak je je druk om mij. maar ik hou zoveel van je,ik ben altijd bij je waar je ook bent. en jij bij mij)
Het was weer eens raak
De dag begon zo fijn vandaag
Bij thuiskomst een woedeaanval, na lange tijd
Zit er behoorlijk mee in mijn maag
Ik heb enorme spijt.
Na een moeilijke periode in mijn leven
Kreeg ik weer grip op mijn bestaan
Kon mijn meissie destijds niet de liefde geven
Snap niet dat ze nooit is weggegaan.
Maar ik vecht nu weer voor alles en wil opnieuw herleven
Niet naar het negatieve neigen
Positiviteit is mijn streven
Maar de agressie die naar boven kwam
Waar kwam dat dan vandaan?
We waren vandaag bij oma geweest
En toch voelde ik me ontdaan.
Tuurlijk voelde het goed om oma weer te zien
Maar ergens ook weer niet.
Dat klinkt misschien heel raar,
Maar niet als je mijn zieke oma ziet.
Zo zielig in haar stoel, oogjes dicht, gordijnen dicht
Een duffe geur alom,
de kamer is donker, weinig licht
Inwendig barst mijn bom
De bom die thuis tot ontploffing komt
Ik kan er niet meer tegen
Haar daar zo te moeten zien
Nauwelijks kunnen bewegen
De onmacht is waar ik tegen vecht
En haalt de woede in mij omhoog
Ik dacht dat ik er wel tegen kon
Maar mijn hart wist dat ik loog.
Tranen van woede en onmacht.
Hopelijk vind ik ooit de kracht uit de liefde die mij wordt gegeven
Maar de onmacht is en blijft
de grootste vijand in mijn leven
(lieve oma, je zal dit wel nooit lezen, want dan maak je je druk om mij. maar ik hou zoveel van je,ik ben altijd bij je waar je ook bent. en jij bij mij)
Reacties op dit gedicht
| natje1711: | Dinsdag, mei 10, 2005 16:06 |
| tja echte machteloos heid he liefs natje |
|
| m@rcel: | Dinsdag, mei 10, 2005 13:07 |
| ben het helemaal met Sunset eens, meestal word de boosheid geuit naar de verkeerde. Heel mooi verwoord. Gr. m@rcel |
|
| sunset: | Dinsdag, mei 10, 2005 11:24 |
| Machteloze onmachtige boosheid, en meestal op het verkeerde moment en tegen de verkeerden geuit. Heel herkenbaar. Liefs (en knuf) / sunset |
|
| Martine Gieze: | Dinsdag, mei 10, 2005 10:37 |
| pure machteloosheid...zo te lezen! het lijkt me heel normaal zulke emoties te voelen...alleen is het zo ellendig dat het jouw geluk in de weg staat...misschien kun je er eens over praten met een psycholoog/huisarts ofzo...'angermanagement'het lijkt me balangrijk als je hierbij geholpen wordt,ook voor je vriendin! sterkte!! liefs,Mart |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Row Kidney | 
|
|
| Gecontroleerd door: fox_bert | ||
| Gepubliceerd op: 10 mei 2005 | ||
| Thema's: | ||