Nu 5 jaar geleden

Werd je het s morgens ziek
Je had alles groen ondergespuug
Ik liet je buiten uit, na een stukje lopen kon je niet meer
Ik heb je naar huis gedragen
Ik moest je van mam even wassen
Maar toen die dikke witte vacht van je nat werd, waren het alleen maar nog paarse vlekken die ik zag.
Ik raakte helemaal in paniek
Je wou niet eten niet drinken niets wou je
Met een spuit liet ik je drinken.
Eigenlijk moest ik de hele dag en avond naar school maar ik was gelukkig te jong
Ik ging weer met je naar buiten
Toen kwam het ergste je plas was één en al bloed, dit betekende dus echt niks goeds
Wij meteen met je naar de dierenarts
De mensen lieten ons gewoon voor, want ze hadden het degelijk door
Dat dit de laatste keer voor je was dat je daar zou zijn.
Maar toen naar binnen ik legde je op die tafel
Het eerste wat ik vroeg was ‘mag die weer mee naar huis?’
Maar het antwoord wist ik eigenlijk wel maar wou het gewoon niet geloven.
Want het ging allemaal zo ontzettend snel
Er was een tumor in je buik gesprongen, je had nu nog geen pijn maar als ik je weer mee naar huis nam zou je de zelfde nacht nog in je eigen bloed zijn verdronken.
En dat zou niet eerlijk zijn geweest je verdiende een dood zonder pijn nu kon het nog
Ze lieten me even alleen met je ik keek nog even voor de laatste keer in die donker bruinen ogen van je.
Knipte wat haar van je oor af en pakte je nog 1 keer vast en zei dat ik van je hield.
En ben gegaan, ik kon niet bij je blijven daarom heeft mam het voor me gedaan.
Nu zoveel spijt als haren op me hoofd
Want in mijn armen had je moeten gaan.
En nu nog na 5 jaar mis ik je nog iedere dag witte…

(sorry dit is geen gedicht maar begon te type en dit kwam eruit )